O Día de Reis deste ano que acababa de nacer deixounos Mari Carmen Presas, “Mari Carmen Veteranos do Deportivo” na axenda do meu teléfono. Parte imprescindible do deportivismo, primeiro na Federación de Peñas, logo dende os Veteranos. Dende ese día quixen escribir algo sobre ela. Preferín agardar porque ás persoas coma Mari Carmen hai que lembralas sempre, non só no momento no que nos deixan.

Antes do Deportivo-Levante gardouse un minuto de silencio na súa honra e na de Manuel Raposo. Un deses silencios que doe, pero que tamén reconforta. Un deses silencios tan sentido que ata semella que se pode escoitar, nos que Riazor lembra e recoñece aos seus.

Esa mañá do 6 de xaneiro as mensaxes de dor, de sentimento de perda irreparable, sucedíanse nun grupo de WhatsApp que temos amizades do audiovisual e da cultura galega e veteranos do Deportivo. A dor repetíase, pero tamén o cariño, a lembranza da gran muller que era. Ese grupo está inactivo dende o día do seu enterro, no que houbo un comunicado da Asociación Mételle un gol ó Cancro. Mari Carmen é unha das impulsoras desta asociación. Está inactivo porque as perdas doen, sobre todo cando se trata dunha boa persoa. Porque neste mundo non é que sobren precisamente as persoas boas.

Esa mesma dor, ese mesmo recoñecemento, esa lembranza, repetiuse entre os seus queridos Veteranos, entre todo o deportivismo. Porque Mari Carmen meréceo. Xuntaba equipos con veteranos do Deportivo xunto a persoas recoñecidas en Galicia para conseguir fondos para moitas causas, para moitas loitas, e todas boas. Coñezo moitas persoas solidarias, moitas persoas loitadoras por causas xustas, moitas persoas boas. Pero a ninguén con maior solidariedade, loitando máis, ou mellor persoa que Mari Carmen. A última vez que nos vimos foi o pasado 29 de decembro en Mabegondo na edición de Mételle un gol ó cancro. Preocupábase por todo, por todo o mundo, sempre pendente de todo, mesmo de que alguén me levase en coche ata alí. Falamos de organizar máis partidos benéficos e díxome con enerxía, pero con inmenso cariño, “tedes que xuntarvos máis para outra”. Así era ela, así a lembrarei sempre. 

Os equipos de fútbol non son só as estrelas, os xogadoras e xogadores, corpo técnico ou a directiva. Non son só un sentimento, unhas cores das que te namoras de neno e nunca se te pasa. Os equipos de fútbol son tamén as persoas que queren a eses equipos. E Mari Carmen quería ao Deportivo moito e moi ben. Coma só ela sabía querer.

Mari Carmen, organizaremos máis partidos benéficos na túa honra. Porque é o mellor xeito de lembrarte. Activaremos de novo ese grupo de WhatsApp e faremos cousas bonitas, por causas xustas, porque ti o mereces.
O Deportivo é mellor con persoas coma Mari Carmen. Mari Carmen, é unha inmensa honra compartir sentimento deportivista contigo. Mari Carmen, ti es o Deportivo, o Deportivo es ti. Grazas por todo. Ata sempre!